فرزند داری سالمندان 

از آنجا که نیازهای والد و کودک در مراحل مختلف رشد و تکامل تغییر می کند لذا فرایند پویایی والد بودن و فرزند داری نیز همواره در حال تغییر است .

پرستار سالمند در منزل با توجه به این روحیات و موضوعات سالمند باید به مراقبت و نگهداری از وی بپردازد.

هنگام میانسالی و در سالهای پیری والدین باید با استقلال فرزند خود به عنوان یک شهروند مسئول که خانه را ترک میکند سازگار شوند .

فرزند اول معمولاً ۲۲ تا ۲۵ سال بعد از ازدواج پدر و مادر خانه را ترک میکند .

برای والدینی که بیشترین زمان جوانی خود را صرف مراقبت

و تامین نیازهای فرزندشان کردند این امر می تواند یک تغییر بسیار مهم باشد .

با وجود اینکه پدر و مادر از یک مجموعه مسئولیت ها و نگرانی ها خلاص می شوند

و وقت بیشتری می یابند تا علایق خود را دنبال کنند .

اما از معنی دار بودن مفید بودن و انجام فعالیت‌های رضایت بخشی که به فرزندآوری مربوط بوده است

نیز بی بهره می شوند که معمولاً این حس می تواند منجر به احساس خلأ شود .

زنان کهنسال امروز تحت تاثیر دورانی از تاریخ هستند

که به نقش زن به عنوان همسر و مادر بیشتر تاکید می‌شد.

به عنوان مثال برای طعم این موقعیت های شغلی برای مردان بعد از جنگ جهانی دوم زنان تشویق شدند

تا بیشتر علایق خود را بر پرورش خانواده متمرکز کرده و موقعیت‌های شغلی کمی را که در آن زمان وجود داشت به آقایان واگذار کنند .

 

تغییرات مهم در نقش ها و روابط خانوادگی سالمندان

 

برخلاف زنان امروزی که به زندگی اجتماعی و خانوادگی به یک میزان ارزش می دهند

این زنان سالخورده بیشتر بر نقش خانوادگی خود متمرکز هستند

و احساس رضایت آنها از این مسئله حاصل می شود .

داشتن نقش های کمتری در زندگی که منجر به احساس رضایت برای این زنان شود باعث شده

بیشترین زنان بعد از استقلال فرزندان خود و ترک خانه توسط فرزندانشان احساس خلا و پوچی کنند .

خاصیت پویایی و متحرک بودن زندگی فرزندان این نسل از زنان نیز باعث شد

که ارتباط مستقیم کمتری با فرزندان و نوادگان خود نیز داشته باشند .

مردان پیرنیز احساسات مشترکی با همسر خود دارند .

در خلال سالهای زندگی اجرای نقش های مهم و قابل توجه احساس ارزش را به این مردان داده است .

واضح و روشن است که آنان بسیار سخت کار کردند تا همسر و فرزندان خود را حمایت کنند

و حس مردانگی و اثبات آن نیز بر این اساس تقویت شده است که حامی فرزند و همسر خود می باشند .

حال فرزندان رشد کردند و دیگر نیازی به حمایتتون ندارند .

این مسئله می تواند منشاء یک حس دوگانه از آسایش و بی هدفی باشد .

مضاف بر آن او می آموزد که نقش ها در خانواده تغییر کردند .

هم اکنون توانایی او برای حمایت خانواده بدون همکاری همسر

به نظر گروهی مورد تجدیدنظر قرار گرفته و یا عادلانه و غیرقابل تحمل تلقی می شود .

تلاش او برای حفظ زمین های کشاورزی هیچ طرفداری ندارد

و کوشش او برای پر کردن نقش مردانگی بر اساس استانداردهای زندگی امروزه کاملاً بی‌نتیجه است .

با این حال این کاهش نقش فرزند داری و تغییر در کارایی لزوماً منفی نیست .

خیلی از فرزندان پدر و مادر کهنسال خود را رها نمی کنند و به آنها بی توجه نیستند .

آنها روابط خود با والدین را حفظ می کنند .

خانواده جدا شده کمک میکند تا رابطه والد فرزند

به صورت بالغ با بالغ رشد کند همراه با رضایت دوجانبه فرد پیر و فرد جوان .

اگر والدین با مسئله استقلال فرزندانشان سازگار یابند

می توانند از احساس رهایی ناشی از حس مسئولیت در گذشته رها شده و از این رهایی و رشد خانواده لذت ببرند .